ความขัดแย้งในสาธารณรัฐประชาธิปไตยคองโกทำให้ผู้คนหลายพันคนต้องหลบหนีไปยังที่ปลอดภัยข้ามพรมแดนไปยังประเทศยูกันดา สำนักงานพัฒนาและบรรเทาทุกข์มิชชั่น (ADRA) มีส่วนร่วมในการช่วยเหลือผู้ลี้ภัยในขณะที่พวกเขาสร้างชีวิตใหม่ให้ตัวเอง รัฐบาลยูกันดายินดีต้อนรับผู้ลี้ภัยเหล่านี้ พวกเขาไม่เพียงให้ที่หลบภัยแก่ผู้คนที่หนีเอาชีวิตรอดเท่านั้น แต่ยังมอบที่ดินผืนเล็ก ๆ ให้กับครอบครัวแต่ละครอบครัวเพื่อปลูกพืชผัก บนที่ดินผืนเล็ก ๆ เหล่านี้ บางคนสามารถปลูกอาหารได้มากพอที่จะไม่เพียงแค่เลี้ยงตัวเองเท่านั้น แต่ยังมีเพียงพอสำหรับขายสำหรับสิ่งจำเป็นอื่น ๆ อีกด้วย
บางคนสามารถรวบรวมเงินได้มากพอที่จะส่งลูกเรียนโรงเรียนประจำ
โรงเรียนแห่งหนึ่งในภูมิภาคนี้มีชื่อเสียงในด้านมาตรฐานการศึกษาสูงและศีลธรรมอันดี โรงเรียนแห่งนี้สร้างขึ้นในปี 2546 เพื่อรองรับผู้ลี้ภัยที่หลั่งไหลเข้ามาก่อนหน้านี้ และเป็นที่รู้จักอย่างกว้างขวางในชื่อ “โรงเรียน ADRA” ผู้ลี้ภัยที่อาศัยอยู่ใกล้กับโรงเรียนมากพอที่จะส่งบุตรหลานของตนเป็นนักเรียนรายวันได้ นักเรียนประมาณ 150 คนมาจากบ้านที่ไกลเกินกว่าจะเดินไปมาได้ในแต่ละวัน เหล่านี้ได้กลายเป็นนักเรียนประจำและอาศัยอยู่ที่โรงเรียน นักเรียนประจำบางคนอายุเพียงห้าขวบ “หอพัก” ของพวกเขาคือห้องเรียนจริงๆ “หอพัก” สำหรับนักเรียนอายุน้อยนั้นไม่มีเตียงใด ๆ และนักเรียนเพียงแค่ปูเสื่อบนพื้นเมื่อสิ้นสุดวัน ด้วยพื้นที่ขั้นต่ำ เด็กมากถึงสามคนใช้เสื่อหนึ่งผืนร่วมกัน ผู้อำนวยการโรงเรียนกล่าวว่า “เรามีความสามารถล้นเหลือแน่นอน แต่เราจะปฏิเสธนักเรียนได้อย่างไร” นักเรียนหญิงอายุ 15 ปีจากสาธารณรัฐประชาธิปไตยคองโก (DRC) ชื่อ Aganze แบ่งปันเรื่องราวของเธอ: ฉันเกิดและเติบโตในสาธารณรัฐประชาธิปไตยคองโก เรามีฟาร์มเล็กๆ และชีวิตดีสำหรับเรา ฉันไม่เคยคิดฝันว่าวันหนึ่งฉันจะได้เป็นผู้ลี้ภัย แต่มันเกิดขึ้นแล้วและตอนนี้ฉันอาศัยอยู่ที่นี่ในฐานะผู้ลี้ภัย ห่างไกลจากบ้านของฉัน
เราไม่รู้ว่าพวกเขามาจากไหน แต่จู่ๆ ก็มีทหารปรากฏตัวในหมู่บ้านของเรา พวกเขาจะฆ่าบางคนและทรมานคนอื่น พวกเขามาหลายครั้ง แต่ละครั้งพวกเขาจะมาที่บ้านของเราโดยถามชื่อพ่อของฉัน เขาทำงานบางอย่างให้กับชาวต่างชาติและพวกเขาโกรธเขาและต้องการฆ่าเขา ขอบคุณพระเจ้า ทุกครั้งที่พวกเขามา พ่อของฉันก็สามารถหลบหนีได้ พวกเขาจะทุบตีเราโดยพยายามให้เราบอกว่าเขาหายไปไหน เราไม่รู้ว่าเขาซ่อนตัวอยู่ที่ไหน สิ่งนี้ทำให้พวกเขาโกรธมากขึ้นเท่านั้น หลังจากการโจมตีหนึ่งครั้ง พ่อของฉันก็ไม่กลับมา เรากลัวว่าทหารจะพบเขาและฆ่าเขาในที่สุด หลังจากไม่ได้รับการติดต่อจากเขาเป็นเวลาสองปี เราก็เริ่มหมดความหวังว่าเขายังมีชีวิตอยู่ แม่ของฉันพยายามอย่างเต็มที่ที่จะดูแลพี่น้องสามคนของฉันและฉันต่อไป ในแต่ละวันเราใช้ชีวิตด้วยความกลัวว่าทหารจะกลับมาทำร้ายเราอีกหรือถึงขั้นฆ่าเรา
วันหนึ่งมีผู้หญิงคนหนึ่งมาที่หมู่บ้านของเราพร้อมกับข่าวว่าพ่อ
ของเรายังมีชีวิตอยู่และเขาอาศัยอยู่ในยูกันดา เขาได้ส่งผู้หญิงคนนี้มาหาเราและส่งข้อความให้เรามาร่วมกับเขา เรายินดีเป็นอย่างยิ่งกับข่าวดีนี้! เราเก็บข้าวของเล็กน้อย บอกลาบ้านหลังเล็กๆ ของเรา และเดินทางกับผู้หญิงคนนั้นกลับไปที่ค่ายผู้ลี้ภัยซึ่งเธอบอกว่าพ่อของเราอยู่ ฉันเผลอหลับไปในรถ เมื่อฉันตื่นขึ้นในเช้าวันรุ่งขึ้น ฉันอยู่ในอ้อมแขนของพ่อ! ฉันมีความสุขมากที่ได้กลับมาพบกับพ่อของฉัน
วันรุ่งขึ้นเราลงทะเบียนเป็นผู้ลี้ภัย และเราอาศัยอยู่ในศูนย์เปลี่ยนผู้ลี้ภัย Nyakabande เป็นเวลาหนึ่งปีเต็ม จากนั้นเราก็เข้าร่วมกับกลุ่มคนที่ถูกย้ายไปตั้งถิ่นฐานผู้ลี้ภัยใน Rwamwanga กลุ่มของเราเต็มรถบัส 10 คันขณะที่เรากำลังเดินทางไปบ้านใหม่ องค์การสหประชาชาติต้อนรับเราอย่างอบอุ่นและจัดหาสิ่งที่จำเป็นขั้นพื้นฐานให้กับเรา
ฉันโชคดีพอที่จะได้รับการยอมรับจาก “โรงเรียน ADRA” ฉันชอบที่นี่เพราะเป็นโรงเรียนคริสต์ที่เชื่อและบูชาพระเจ้า คำขวัญประจำโรงเรียนของเราคือ “จงยำเกรงพระเจ้าและจงฉลาด!” ฉันเริ่มเรียนที่นี่ตั้งแต่ ป.3 แต่ฉันก็ก้าวหน้าอย่างรวดเร็วและตอนนี้ฉันอยู่ ป.7 ครูที่นี่ใจดีและช่วยเหลือดีมาก ฉันเรียนภาษาอังกฤษและทำได้ดีในวิชาคณิตศาสตร์และวิทยาศาสตร์
เด็กผู้หญิงที่โตกว่าพวกเราบางคนมีปัญหาที่ทำให้การไปโรงเรียนในบางวันของเดือนเป็นเรื่องยาก ADRA ช่วยเราแก้ปัญหานี้ด้วยการจัดหาชุดสุขอนามัยที่มีแผ่นอนามัยให้เด็กผู้หญิงที่มีอายุมากกว่า
โรงเรียนของเรามีความท้าทายมากมาย ครอบครัวโรงเรียนของเราเติบโตขึ้นทุกสัปดาห์ เราต้องการห้องเรียนเพิ่ม! เด็กบางคนต้องไปเจอใต้ต้นไม้ เราไม่มีหอพักให้นอน ฉันแชร์บ้านใกล้โรงเรียนกับเด็กผู้หญิงอีก 15 คน นักเรียนอายุน้อยหลายคนนอนบนพื้นห้องเรียนห้องหนึ่งในตอนกลางคืน ในช่วงฤดูแล้งน้ำจะขาดแคลนและต้องเดินเท้าเป็นระยะทางหลายกิโลเมตรกว่าจะได้น้ำ
credit : สล็อตยูฟ่าเว็บตรง
